Dinsdagmorgen zijn we met de Incarail vertrokken uit Ollantaytambo wagon D stoel 1+2. Wat wil het geval, stapt er een Amerikaanse tak van de Zonnebloem binnen. Voordat dat allemaal zit en goed zit zijn we zo een kwartiertje, twintig minuten verder. Wagon D gevuld met Amerikanen en twee Hollanders. De leidster van de club deelt daarna lunchpakketjes uit en, na een laatste check of het kunstgebit goed vast zit, vallen ze aan. Je kent ze die Amerikanen die eerst de volledige zak inspecteren op inhoud en dan zeggen 'lust ik niet' het duurt dan ook niet lang voordat onze buurvrouw vraagt 'do you like cupcakes' Ha, moet je aan John vragen die is gek op alles wat met eten te maken heeft dus die zegt: 'Yes'. Wacht eens even denkt de rest van wagon D. die jongen lust cupcakes? En daar vlogen de cupcakes door de lucht gevolgd door pakje drinken. Het moet gezegd we hebben een gezellige rit gehad langs de Urubamba River terwijl de maag goed gevuld werd. Eenmaal in Aguas Calientes aangekomen wachten we tien minuten maar niemand die ons afhaalt, we zijn er aan gewend geraakt en redden ons zelf. Direct na het inchecken het dorp bekeken en een stukje langs de rivier gelopen. We besluiten om gebruik te maken van de hot springs aan het eind van het dorp. Om daar te komen is nog een hele klim. We huren wat handdoeken en nemen de tijd om van het warme water te genieten en om even bij te komen. 18.00uur afspraak met gids over hoe we de dag van morgen willen indelen. 18.30uur gids wandelt binnen. Je went eraan. We besluiten om morgen de zonsopkomst vanaf de Machu Picchu te bewonderen. Dus 4.00uur wekker, 4.30uur ontbijt(ha,ha) 5.00uur komt de gids (ha, ha) dan met de bus naar boven en om 6.00uur start tour met gids gedurende twee uren. Laten we zeggen dat alles ietsjes later werd dan gepland. En dan sta je daar, daar waar we zo lang naar hebben uitgekeken het hoogtepunt van onze reis: Machu Picchu. Beste mensen het is niet te beschrijven hoe indrukwekkend, hoe mooi, hoe ingenieus en hoe interessant dit alles is. De Inca's waren heuse meesters in het bouwen en de techniek die men toepaste is verbluffend verfijnd, tot in detail bedacht en uitgevoerd. Ik zal u niet belasten met de hele geschiedenis van dit kolossale bouwwerk daar biedt internet uitkomst. Interessant is dat pas sinds 1911 deze stad is herontdekt. De Amerikaanse professor Hiram Bingham was geïnteresseerd in de militaire gang van zaken m.b.t. de bevrijder Simon Boliviar die o.a. Peru en Bolivia (inderdaad, naar hem vernoemd) bevrijdde van de Spaanse bezetting. Hierbij deed hij Sacred Valley aan en hoorde van een boer dat er nog een ruïne boven op de oude berg (Machu Picchu) moest zijn. Daar aangekomen treft hij twee families die hun vee laten grazen op de terrassen van de oude berg. Het is echter een kind dat Bingham erop attendeert dat er boven nog een hele stad onder begroeiing verstopt zit. In eerste instantie niet onder de indruk kwam Bingham in 1912 terug met een team mensen en ontdekte toen pas de ware schoonheid van wat hij zou noemen: 'The Lost city of the Inca's'. Wij raken bij de eerste aanblik al meteen onder de indruk van dit alles en volgen de gids trouw en luisteren aandachtig naar zijn verhaal. Nadat de twee uur om zijn doen we zelf nog een rondje want om 10.00 uur moeten we ons melden voor de beklimming van de Huaynapicchu. En geloof mijn dat is het serieuze werk. Eerder schreef ik dat Isla del Sol al erg was dit overstijgt alles. Bijna kaarsrecht omhoog via smalle paden en trappetjes en ik moet toegeven dat ik me op sommige momenten niet prettig voelde. Waarom dan toch naar de top? Om het ultieme uitzicht op Machu Picchu te krijgen. En dat is uiteindelijk gelukt (al hoewel het weer niet echt meewerkte) Later hebben we drie uren regen gehad. Toen het weer opknapte zijn we nogmaals de Machu Picchu gaan bekijken en of het zo had moeten zijn brak de zon door. Perfect voor de mooiste plaatjes. Met een zeer tevreden gevoel keren we 'huiswaarts'. Mission Completed.