Potosi claimt de hoogste stad ter wereld te zijn en ligt op 4090meter hoogte, ook hier is het weer veel klimmen en klauteren daarbij moet je regelmatig even halt houden om op adem te komen. Het went maar niet. Ook het drukke verkeer werkt niet echt mee, veel stank van uitlaatgassen. Vanmorgen werden we precies op tijd afgehaald door Jlonny om richting de mijnen te gaan. Eerste nog even Hänsel und Gretel opgehaald en dan door naar de markt om inkopen te doen voor de mijnwerkers. (John en ik hebben de rare gewoonte om sommige mensen een bijnaam te geven naar gelang de uitstalling of eerste indruk , zo hebben we al een Hillegonda gehad, een gringo, Herr Inspector, Wierdo, Blondy, etc.) Niet goed maar wel leuk. Wie weet hoe ze ons noemen. Voor sommigen is onze relatie toch al een probleem, een enkeling vraagt het rechtstreeks anderen lachen alleen maar. Wij vinden het prima. Ik moet wel zeggen dat John het bij de dames erg goed doet, maar ja als ze die ouwe er dan achter zien lopen schrikken ze bijna. Terug naar vandaag. Eerst wat mijnwerkerskleren ophalen en daarna naar de markt om bij een stokoud dametje wat cocabladeren, sigaretten, alcohol (90%) en snoepjes te kopen. Dit delen we dan aan de werkers uit tijdens de tour. 10.000 mensen werken verdeeld over twintig mijnen en wel voor 8 uren per dag. Soms minder meestal meer. Bij aankomst is het onoverzichtelijk waar welke mijn ligt en wie waar moet zijn. Jlonny is zelf mijnwerker geweest en weet ons haarfijn uit te leggen wat het leven van een werker inhoud, en dat is niet veel. Ze zijn gek op de cocabladeren waarop men de hele dag kauwt. Na twintig minuten gaat er een verdovende (stimulerende) werking van uit. Dit in combi met de alcohol en sigaretten geeft een weinig florissant toekomstbeeld. We zien dan op straat ook mensen die zo dronken zijn dat ze niet meer overeind kunnen komen. Eerst bezoeken we een mijn die horizontaal loopt want anders kan Hánsel niet meekomen. Later gaan John en ik, samen met onze gids en een tas vol eten en drinken,naar een diepte van tweehonderd meter. Ik had het niet alleen benauwd maar ook Spaans benauwd. Smalle lange lage gangen waar we doorheen kropen om bij de mensen te komen en onderweg maar 'lekkers' uitdelen. Nu we met eigen ogen gezien hebben wat mijnwerken is worden we er een beetje stil van. Dit is geen leven. Werkers die bakjes vol scheppen en mannen die karren vol gesteente kromgebogen naar boven duwen. Het hier in vrachtwagens scheppen die het meenemen naar de centrale waar het koper, lood en tin gescheiden wordt. Mentaal en fysiek moet men erg sterk zijn. Helaas kost dit werk gemiddeld dertig mensenlevens op jaarbasis. Met name ondergetekende komt met grote regelmaat in ademnood en moet even stoppen, terug wil ik niet want dat is geen optie als je die mannen om je heen ziet ploeteren. Blij dat ik uiteindelijk weer boven was en 'schone' lucht kon inademen. Even met de neus op de feiten gedrukt. De rest van de dag zijn we vrij en krijgen we gelukkig nog even de mogelijkheid om kort te douchen in ons ( eigenlijk al schoongemaakt ) kamertje van het Hotel. Vanavond met de nachtbus terug naar La Paz en dan direct door naar........COPACABANA! (Bolivia :P )