Thuis!

Voor alle mensen die met ons mee hebben gereisd:

Ik wil jullie bedanken voor jullie trouwe steun en jullie spontane reacties op alsdatmaargoedkomt of What to do in Peru. Jullie hebben ons het gevoel gegeven dat we niet alleen op reis waren en dat de verslagen met plezier gelezen werden. Ik was altijd net zo nieuwsgierig naar jullie reacties als jullie naar onze belevenissen. Een perfecte mix van ver weg zijn en toch ook een beetje thuis zijn. Ik heb genoten maar dat kwam ook grotendeels door mijn reisgenoot die dezelfde trekjes als zijn vader begint te krijgen. Eenmaal thuis en zittend op de bank geniet ik van het gevoel dat de cirkel helemaal rond is. (Die k.. gids heeft dus toch gelijk gekregen) Jullie allemaal Bedankt.

Andries

De reis in Peru & Bolivia was weer een geweldige ervaring! Ik heb me weer onwijs vermaakt tijdens deze reis. Dat is gelukkig ook niet zo moeilijk met een persoonlijke buikspierentrainer als reisgenoot. Het klinkt misschien gek maar er is niks leukers dan na de hele dag op excursie of tour geweest te zijn terug te komen op je hotel kamer op bed te ploffen en te kijken wie er allemaal heeft gereageerd op de verhalen. De meeste keren handhaafde we ook steeds dezelfde procedure als we weer in een nieuw hotel beland waren... binnen komen ons dan netjes voorstellen en vragen of ze ook wifi hebben. Iedereen bedankt voor het lezen van de verhalen het bekijken van de foto's en het plaatsen van de leuke reacties!

John

Machu Picchu

Dinsdagmorgen zijn we met de Incarail vertrokken uit Ollantaytambo wagon D stoel 1+2. Wat wil het geval, stapt er een Amerikaanse tak van de Zonnebloem binnen. Voordat dat allemaal zit en goed zit zijn we zo een kwartiertje, twintig minuten verder. Wagon D gevuld met Amerikanen en twee Hollanders. De leidster van de club deelt daarna lunchpakketjes uit en, na een laatste check of het kunstgebit goed vast zit, vallen ze aan. Je kent ze die Amerikanen die eerst de volledige zak inspecteren op inhoud en dan zeggen 'lust ik niet' het duurt dan ook niet lang voordat onze buurvrouw vraagt 'do you like cupcakes' Ha, moet je aan John vragen die is gek op alles wat met eten te maken heeft dus die zegt: 'Yes'. Wacht eens even denkt de rest van wagon D. die jongen lust cupcakes? En daar vlogen de cupcakes door de lucht gevolgd door pakje drinken. Het moet gezegd we hebben een gezellige rit gehad langs de Urubamba River terwijl de maag goed gevuld werd. Eenmaal in Aguas Calientes aangekomen wachten we tien minuten maar niemand die ons afhaalt, we zijn er aan gewend geraakt en redden ons zelf. Direct na het inchecken het dorp bekeken en een stukje langs de rivier gelopen. We besluiten om gebruik te maken van de hot springs aan het eind van het dorp. Om daar te komen is nog een hele klim. We huren wat handdoeken en nemen de tijd om van het warme water te genieten en om even bij te komen. 18.00uur afspraak met gids over hoe we de dag van morgen willen indelen. 18.30uur gids wandelt binnen. Je went eraan. We besluiten om morgen de zonsopkomst vanaf de Machu Picchu te bewonderen. Dus 4.00uur wekker, 4.30uur ontbijt(ha,ha) 5.00uur komt de gids (ha, ha) dan met de bus naar boven en om 6.00uur start tour met gids gedurende twee uren. Laten we zeggen dat alles ietsjes later werd dan gepland. En dan sta je daar, daar waar we zo lang naar hebben uitgekeken het hoogtepunt van onze reis: Machu Picchu. Beste mensen het is niet te beschrijven hoe indrukwekkend, hoe mooi, hoe ingenieus en hoe interessant dit alles is. De Inca's waren heuse meesters in het bouwen en de techniek die men toepaste is verbluffend verfijnd, tot in detail bedacht en uitgevoerd. Ik zal u niet belasten met de hele geschiedenis van dit kolossale bouwwerk daar biedt internet uitkomst. Interessant is dat pas sinds 1911 deze stad is herontdekt. De Amerikaanse professor Hiram Bingham was geïnteresseerd in de militaire gang van zaken m.b.t. de bevrijder Simon Boliviar die o.a. Peru en Bolivia (inderdaad, naar hem vernoemd) bevrijdde van de Spaanse bezetting. Hierbij deed hij Sacred Valley aan en hoorde van een boer dat er nog een ruïne boven op de oude berg (Machu Picchu) moest zijn. Daar aangekomen treft hij twee families die hun vee laten grazen op de terrassen van de oude berg. Het is echter een kind dat Bingham erop attendeert dat er boven nog een hele stad onder begroeiing verstopt zit. In eerste instantie niet onder de indruk kwam Bingham in 1912 terug met een team mensen en ontdekte toen pas de ware schoonheid van wat hij zou noemen: 'The Lost city of the Inca's'. Wij raken bij de eerste aanblik al meteen onder de indruk van dit alles en volgen de gids trouw en luisteren aandachtig naar zijn verhaal. Nadat de twee uur om zijn doen we zelf nog een rondje want om 10.00 uur moeten we ons melden voor de beklimming van de Huaynapicchu. En geloof mijn dat is het serieuze werk. Eerder schreef ik dat Isla del Sol al erg was dit overstijgt alles. Bijna kaarsrecht omhoog via smalle paden en trappetjes en ik moet toegeven dat ik me op sommige momenten niet prettig voelde. Waarom dan toch naar de top? Om het ultieme uitzicht op Machu Picchu te krijgen. En dat is uiteindelijk gelukt (al hoewel het weer niet echt meewerkte) Later hebben we drie uren regen gehad. Toen het weer opknapte zijn we nogmaals de Machu Picchu gaan bekijken en of het zo had moeten zijn brak de zon door. Perfect voor de mooiste plaatjes. Met een zeer tevreden gevoel keren we 'huiswaarts'. Mission Completed.

Cococabana - Cusco

Even bijpraten. Vrijdagmorgen worden we netjes opgehaald door Gabrielle en we lopen samen naar de boot om over het Titicacameer richting Isla del Sol te gaan. We worden overgeleverd aan onze gids David, een vrolijk babbelende Boliviaan, die ons de ins and outs van zowel Isla del Sol als The Island of the Moon bij zal brengen. Op Moon Island krijgen we een klein voorproefje van wat ons te wachten staat op Isla del Sol een hiking tot over de top waar we een vervallen tempel van de Inca's aantreffen. Nauwelijks op adem gekomen moeten we alweer terug om op tijd te zijn voor de boot richting Isla del Sol. Hier is het zo steil dat alleen ezels de bagage van de gasten naar boven kunnen sjouwen. Een tocht die ons ook te wachten staat zonder bagage weliswaar maar toch... Eerst een hapje eten om moed en kracht te verzamelen en dan de uitdaging maar aan gaan. Dit alles om de Tempel van de Zon te kunnen bekijken. Volgens de legende is dit waar de zonnegod geboren is en daarmee het begin van hun beschaving werd ingeluid. Zonnegod of niet het was een slopende tocht met veel afzien en pauzes want deze jongen kon het lang niet bijhouden. Onderweg komen we nog en stel tegen hun gids had tenminste een zuurstoffles op de rug voor nood. David maar eens gevraagd waar hij zijn zuurstoffles heeft verstopt 'Dit is het echte werk' was het kille antwoord. Maar uiteindelijk de tempel gevonden en gezien. Een bijzonder gevoel om hetzelfde pad te volgen als de Inca's voorheen. We krijgen 10min. en moeten weer terug. 'TERUG?' 'Daar is een steiger kan die boot daar niet komen?' Je zegt de vreemdste dingen als je moe bent en tegen de terugweg opziet. 'De cirkel is dan niet rond, we moeten terug' zegt David gemeen lachend. K.. gids en k.. cirkel. Maar ja je zal straks maar thuiszitten en denken dat de cirkel nog niet rond is dat kan natuurlijk niet, dus ... te paard. Uiteindelijk redden we het toch weer op en komen uitgeput bij de boot aan. Of er twee molloten zijn die voor op het dek willen gaan liggen, voor de balans en vanwege de drukte. Ja hoor, deze twee ezels melden zich vrijwillig. Wel een heerlijk tochtje. De volgende dag wordt alweer een beproeving want we moeten 10 uren bussen om in Cusco te komen. Hoe Titicacatours van een saaie rit een bijzondere en onvergetelijke trip weet te maken. .......... Hoe saai kan het overbruggen van een afstand zijn? De rit kabbelt lekker door tot we stoppen en er een dame instapt die potverdorie een hele supermarkt heeft leeg gekocht . Overal waar ruimte is wordt wat in gepropt. Oké, leuk maar nu maar weer verder. Ha, bij de volgende halte stapt een oud vrouwtje binnen met een giga zak op haar rug. Ze schreeuwt in het Spaans over iemand nog wat eten wil. Terwijl de bus doorrijdt vouwt ze haar zak open en pakt een bijl en hakt er vrolijk op los. Het vlees vliegt in het rond en neemt gretig aftrek bij de locale bevolking. Dat Arriva deze service niet biedt!!! denken we nog. Als madam eindelijk uitgezet is volgt een volgend hoogtepunt. Een kwakzalver die een drankje probeert te slijten die alle kwalen kan verhelpen. Ik doe mijn pet af en wijs naar mijn hoofd. Nee schudt de man. K.. kwakzalver. Ik was er gelijk klaar mee. Nu nog wachten op de dame van Tupperware. Uiteindelijk komen we in Cusco aan en zijn direct onder de indruk van de stad. Ook het hotel is weer prachtig. We mikken ons bagage in de hoek en trekken de stad in. We worden direct verliefd op Cusco. Wat een geweldig prachtige oude stad. We zitten in het centrum van deze keizerlijke stad en op zoek naar eten lopen we door een straat waarvan de muren bestaan uit door inca's geplaatste stenen. Morgen bij daglicht de citytour maar eens afwachten, maar dit is ver weg het mooiste wat we qua steden gezien hebben.

Vandaag de citytour gedaan en ons eerste indruk van Cusco is bevestigd , bent u als lezer ooit van plan om Peru aan te doen, zet Cusco op de lijst. Verder in de omgeving nog wat Inca ruines bezocht. Wat hierbij opvalt is dat de stenen perfect op elkaar passen, geen kiertje niks. Stenen vervoerd over een afstand van soms wel 45km sommigen wel 60 ton rollend over balken of stenen en getrokken door mensen. Indrukwekkend.

Potosi - La Paz - Copacabana. ( Whe just wanted to go to Copacabana )

We werden netjes opgehaald bij ons hotel om 19.30uur om vervolgens naar gigantische bussenterminaal te rijden in Potosi. Volgens onze voucher zouden we kunnen inchecken om 20.15uur na een hoop Spaans geblèr bleek dat we daarmee moesten wachten tot 21.00uur. Prima nemen we nog even een Fanta en kijken nog even om ons heen hoe hectisch iedereen door elkaar aan het schreeuwen is. Olá senõr vamos vamos ....... !!!! Dat kwam tante Bep van de busmaatschappij aanlopen hoor.. we moesten haar direct volgen en ze had er aardig de pas in we waren schijnbaar ergens te laat voor??? Bij de bus aangekomen stond iedereen er al. Onze bagage werd gelabeld en we konden instappen. De bus was voorzien van extra brede stoelen die ver naar achteren konden en een hoop beenruimte boden. Waren wij even blij! We zouden om 21.00uur vertrekken en om (volgens de voucher) en om 06.00uur aankomen in La Paz. Uiteindelijk reden we om 22.20uur weg uit Potosi en kwamen om 09.10uur aan in la Paz... Ondanks het feit dat we best lekker geslapen hadden in de bus waren we het goed beu!! Overal lag stof en frisse lucht was ver te zoeken. We hadden om 07.30uur in La Paz moeten in-checken voor de bus naar Copacabana.. Die tijd hadden we dus niet gehaald en de bus was al lang en breed vertrokken toen wij ( eindelijk ) aankwamen. We waren er goed klaar mee dus belden we onze reisorganisatie om het hun maar op te laten lossen. Gelukkig werden we vrij snel terug gebeld met 2 opties.

Optie 1: Wachten tot 2 uur s‘middags en dan met de volgende lichting mee...

Optie 2: Nu direct door met een locale bus..

We kozen voor optie 2.....OEI!!!

Nog even snel 2 flesjes water en een pakje koekjes kopen voor ontbijt en door naar onze nieuwe bus. De buschauffeur geeft ons een kaartje met stoel nummer en verteld ons dat de rit 3 uurtjes duurt. Wij denken prima erger kan het vast niet...dus... Anderhalf uur later waren we nog steeds in La Paz!!! De halve stad stond vast door het verkeer en het schoot maar niet op...AAAH!! Toen was de chauffeur het zelf ook zat. Hij keerde de bus midden op straat en scheurde de andere kant weer op. Hij zag aan de linker kant een markt en zag zijn kans schoon. Hij reed er dwars doorheen en mensen gingen al vloekend aan de kant en snapte er net als wij geen snars van. Uiteindelijk heeft het wel geholpen want we konden goed doorrijden. Na een half uurtje rijden begonnen we net een beetje weg te dommelen.... Road Block! De omleiding ging via een dor weiland en een uitgedroogde beek. De rest van de reis verliep zoals het zou moeten en we komen om 15.10uur aan in Copacabana! ( aankomst tijd volgens de voucher 12.00uur ) in totaal hebben we 18uur in de bus gezeten en daar zijn we niet zo heel erg blij mee.

Toch besluiten we om even een hapje te nuttigen op een van de vele terrassen in de stad. Beide zijn moe en keren terug naar ons hostel. Hierbij kijken we onze ogen uit naar de ontwerpen van de huisjes naast het hostel. We treffen de ontwerper, Martin Stratker, en raken in gesprek. Een enthousiaste Duitser die hier zijn creatieve geest de vrij loop kan laten. En dat uit zich in bijzondere ontwerpen en creaties. We zijn zeer onder de indruk en tijdens het gesprek blijkt dat huisje nr.4 wel verhuurd is maar soms komen mensen niet opdagen. We vragen Martin de nacht in huisje 4 te mogen slapen als de huurder niet op komt dagen, en wat wil ......... Bingo. Na ander halfuur zet Martin het sein op groen. Het is niet te beschrijven waar we in terecht zijn gekomen maar dit is zo apart en bijzonder dat we het er graag voorover hebben om ons boeltje voor één nacht te verkassen. Als het lukt plaatsen we een foto van het huis en oordeel dan zelf. John ligt dan al lang en breed in de hot tube en is er niet uit te krijgen vooral niet als Martin de temperatuur nog iets opschroeft. Na zonsondergang komt meneer weer voor de dag. Ondanks de k.. trip hier naar toe is het eind van de dag weer super.

Nicci french...

Potosi

Potosi claimt de hoogste stad ter wereld te zijn en ligt op 4090meter hoogte, ook hier is het weer veel klimmen en klauteren daarbij moet je regelmatig even halt houden om op adem te komen. Het went maar niet. Ook het drukke verkeer werkt niet echt mee, veel stank van uitlaatgassen. Vanmorgen werden we precies op tijd afgehaald door Jlonny om richting de mijnen te gaan. Eerste nog even Hänsel und Gretel opgehaald en dan door naar de markt om inkopen te doen voor de mijnwerkers. (John en ik hebben de rare gewoonte om sommige mensen een bijnaam te geven naar gelang de uitstalling of eerste indruk , zo hebben we al een Hillegonda gehad, een gringo, Herr Inspector, Wierdo, Blondy, etc.) Niet goed maar wel leuk. Wie weet hoe ze ons noemen. Voor sommigen is onze relatie toch al een probleem, een enkeling vraagt het rechtstreeks anderen lachen alleen maar. Wij vinden het prima. Ik moet wel zeggen dat John het bij de dames erg goed doet, maar ja als ze die ouwe er dan achter zien lopen schrikken ze bijna. Terug naar vandaag. Eerst wat mijnwerkerskleren ophalen en daarna naar de markt om bij een stokoud dametje wat cocabladeren, sigaretten, alcohol (90%) en snoepjes te kopen. Dit delen we dan aan de werkers uit tijdens de tour. 10.000 mensen werken verdeeld over twintig mijnen en wel voor 8 uren per dag. Soms minder meestal meer. Bij aankomst is het onoverzichtelijk waar welke mijn ligt en wie waar moet zijn. Jlonny is zelf mijnwerker geweest en weet ons haarfijn uit te leggen wat het leven van een werker inhoud, en dat is niet veel. Ze zijn gek op de cocabladeren waarop men de hele dag kauwt. Na twintig minuten gaat er een verdovende (stimulerende) werking van uit. Dit in combi met de alcohol en sigaretten geeft een weinig florissant toekomstbeeld. We zien dan op straat ook mensen die zo dronken zijn dat ze niet meer overeind kunnen komen. Eerst bezoeken we een mijn die horizontaal loopt want anders kan Hánsel niet meekomen. Later gaan John en ik, samen met onze gids en een tas vol eten en drinken,naar een diepte van tweehonderd meter. Ik had het niet alleen benauwd maar ook Spaans benauwd. Smalle lange lage gangen waar we doorheen kropen om bij de mensen te komen en onderweg maar 'lekkers' uitdelen. Nu we met eigen ogen gezien hebben wat mijnwerken is worden we er een beetje stil van. Dit is geen leven. Werkers die bakjes vol scheppen en mannen die karren vol gesteente kromgebogen naar boven duwen. Het hier in vrachtwagens scheppen die het meenemen naar de centrale waar het koper, lood en tin gescheiden wordt. Mentaal en fysiek moet men erg sterk zijn. Helaas kost dit werk gemiddeld dertig mensenlevens op jaarbasis. Met name ondergetekende komt met grote regelmaat in ademnood en moet even stoppen, terug wil ik niet want dat is geen optie als je die mannen om je heen ziet ploeteren. Blij dat ik uiteindelijk weer boven was en 'schone' lucht kon inademen. Even met de neus op de feiten gedrukt. De rest van de dag zijn we vrij en krijgen we gelukkig nog even de mogelijkheid om kort te douchen in ons ( eigenlijk al schoongemaakt ) kamertje van het Hotel. Vanavond met de nachtbus terug naar La Paz en dan direct door naar........COPACABANA! (Bolivia :P )

La Paz - Uyuni ( Zoutvlakte ) - Potosi

Van La Paz naar Uyuni met de nachtbus is een helse rit van 10 uren waarvan 180km over onverhard terrein. De aankomst was om 7.00uur 's ochtends in Uyuni waar we door een taxi van een vriend van de eigenaar van ons hostel afgezet werden voor de deur van hotel Tambo Aymara. We waren veel te vroeg om al in te kunnen checken maar konden wel aanschuiven bij het ontbijt in weer een prachtig onderkomen. We krijgen vlak voor vertrek naar de zoutvlakte nog een kamer toegewezen waar we ons nog even opfrissen voor een nieuwe ervaring: Salar de Uyuni. In een 4x4 rijden we eerst naar een 'begraafplaats' voor treinstellen. Om kort te zijn, een bult roest waarvan men nog een soort speeltuintje van heeft weten te maken. Dan nog even door naar het vliegveld om nog een paar mensen op te halen en dan richting zoutvlakte. We rijden eerst naar het zouthotel annex zoutmuseum waar we een buffet krijgen gepresenteerd op de achterklep van de pickup. We zitten vol ideeën over wat een leuke foto moet worden dus we laten een medereiziger allerlei foto's maken. Voor het zouthotel is een soort verhoogde rotonde waarop veel vlaggen van diverse landen wapperend aan lange palen hangen. Nu heeft Anneke ons een Fries vlaggetje meegegeven en deze wordt, onder het zingen van Fryske bloed tsjoch op, officieel opgeofferd en komt tussen de al aanwezige vlaggen te hangen. Een moment om trots op te zijn. We rijden verder en ondanks de 12.000m2 oppervlakte aan zout blijft het geheel een indrukwekkend gezicht. Aan de horizon verschijnt een zwart stipje dan heb je nog minstens een half uur om te raden wat het precies is. De hitte vervormd zodanig dat je er meestal weinig van kon maken. Het bekende honingraat motief is mooie om te zien. Na een uur rijden komen we aan bij een van de eilanden in het meer genaamd Isla Pescado. Het eiland is bedekt met cactussen sommigen wel tot 10 meter hoog. We wandelen wat rond op het eiland maar door de hitte en het vele klimmen valt dat nog niet mee. 's Avonds pizza gegeten in het dorp en daarna afzakken richting het sfeervolle hotel. Hier is geen internet dus dan maar boek lezen en vroeg slapen. De volgende morgen komt Ruth onze tickets brengen voor de bus naar Potosi, een rit van 5 uren in een hete bus maar het uitzicht maakt veel goed. John en ik zijn het er over eens dat we Bolivia mooier vinden dan wat we tot nu toe van Peru hebben gezien. Bij het binnenrijden van Potosi krijgen we toch wel wat bedenkingen, ook hier heerst chaos in het verkeer en ruikt het weer typisch typisch. Er is niemand die ons afhaalt dus dan zelf maar een taxi charteren. Valt nog niet mee in Potosi. We belanden in een roestige bak maar rijden doet hij nog dus vooruit maar en dat voor 10 Boliviano (€ 1.25) Als we afgezet worden denken we nog 'wat is dit?' twee grote houten deuren in een muur? Maar eenmaal binnen weten we niet wat we zien, zo mooi. Een werkelijk prachtig hotel met twee binnenplaatsen waaraan comfortabele kamers grenzen. Daarna even een rondje door de stad, lopen nog tegen een mountainbiker uit 'onze' groep aan, nog even een hapje eten waarbij John kiest voor het gerecht met de meeste onderdelen maar er niet bij stil heeft gestaan of het ook pittig kan zijn. Met het zweet op het hoofd keert hij huiswaarts en zet de deur naar het toilet vast open. Morgen duiken we de mijnen in.

La Paz ( The Dead Road )

WAT WAS DIT GEWELDIG, GAAF, COOL, GENIAAL, BRUUT, FANTASTISCH, GEKKENHUIS...!!!!

Om 7 uur 's ochtends staan we bij Madness voor te stuiteren van de adrenaline want het is stiekem toch best wel spannend mountainbiken van ‘'The World Most Dangerous Road''. Er komen langzaam meer mensen zich melden en uiteindelijk hebben we een mooi groepje van 13 personen. 2 deuren verder kregen we ons materiaal ( Helm, Broek, Handschoenen en een Vestje ) de fietsen staan dan al op de bus. Voor dat we werkelijk die kant oprijden vraagt onze gids nog even ‘'Is someone scared?'' Dapper zeggen we allemaal dat we niet bang zijn en er erg veel zin in hebben. Het is 3 kwartier rijden voor we beginnen aan de eerste afdaling. Een afdaling van ongeveer 20Km over een asfalt weg om het gevoel en het vertrouwen te krijgen in het materiaal. Aan het einde van de eerste afdaling moeten we 50 Boliviano ( 1 Boliviano = 0,12 Eurocent ) betalen om the dead road te mogen betreden. De fietsen worden weer op het busje gehesen en we rijden nog een paar minuten verder. Piep!!! De bus kwam tot stilstand op een weg die vol keien lag. Here whe get out werd er geroepen. Het was zover we hadden het begin van the dead road bereikt...

Na een korte uitleg over hoe we het beste naar beneden konden crossen en welke remmen we dan het beste konden gebruiken gaan we los. Lets go zei de gids en weg was die al. Vol enthousiasme springen we op onze mountainbike en gaan achter hem aan. We waren de bocht nog niet om en we werden gelijk betoverd door het ongelofelijk mooie jungleachtige landschap. Even voor alle duidelijkheid de groep bestond uit 12 mensen tussen de 20 en de 30. Maar Mr. Postma Sr ( wiens leeftijd stikt geheim moet blijven ) knalde er als een speer vandoor en sjeesde iedereen voorbij! Het kon hem niet snel genoeg. Na een paar steile afdalingen en scherpe bochten was het ineens PATS BOEM KNAL!! En daar lag onze snelheids duivel... In een bocht met zijn achterwiel over een gladde rots en BAM! Ik schrok me rot dus wilde zo snel mogelijk naar hem toe maar voor ik er goed en wel was zat menneer alweer op zijn fiets en knalt ( iets rustiger ) verder de bergpas af...pfffieuw!

De rest van de route ging fantastisch! We zaten in het 1^e peloton en genoten van ieder moment. Tijdens de route krijgen we genoeg gelegenheden voor het maken van foto's. Het hulpje van onze gids had zelf ook een camera mee en maakt een film en foto's van ons die we bij terugkomst in La Paz cadeau krijgen. Net als we denken we gaan lekker valt er 1 van de dames over haar fiets in een soort salto beweging en bezeerd ze haar arm behoorlijk. Het deed haar zoveel zeer dat ze niet meer verder kon en de rest van de route in het busje achter ons aan heeft gereden. Dat zijn minder leuke dingen. De route bestond uit een smalle weg vol keien en zand en hier en daar een kleine waterval waar we door heen moesten fietsen lekker verfrissend dat wel. Halver wegen hebben we een iets langer rust punt voor een lekkere sandwitch en een flesje Coca-Cola. Na de pauze biken we nog 1,5 uur verder en genieten we weer volop! Hoe lager we komen hoe warmer het word we begonnen met 2 lange broeken aan en eindigen in ons T-shirtje en kortebroek.

Uiteindelijk aangekomen bij het einde is iedereen blij dat ze het overleefd hebben en is het tijd voor felicitaties uiteraard verdiend iedereen een lekker fris biertje ( die we nog wel zelf moesten betalen ) en stappen we de bus in richting een hotel waar al een lekker buffetje stond te wachten op ons. Hier eten we wat kleden we ons om en hebben nog minstens een uur om lekker van de zon te genieten vanuit het zwembad van het hotel...Heerlijk! Vanaf daar rijden we een 3 uur durende route terug naar La paz. Hier krijgen we allemaal een T-Shirt met de tekst ‘' Dead Road Survivor''

Al met al zijn we nu nog helemaal flabbergasted van deze geweldige ervaring en zullen we het er deze vakantie nog vaak over gaan hebben. Fantastico!

Puno - La Paz ( Bolivia )

Vandaag een reisdag. We worden 's ochtends om 07:00 opgehaald bij ons hotel door een taxi die ons naar een bussen terminal brengt voor onze lange reis naar La Paz. Nog snel een sticker en een stempel halen t.w.v. 1 Sol om mee te mogen op deze reis. Na een paar snelle en behendige acties weten we voorin de bus te belanden een lekker plekje met extra beenruimte en een groot raam om niks te hoeven missen van de trip. Maar helaas.... Iedereen had het al gezien behalve wij.... Je zitplaats werd bepaald door het stoelnummer wat vermeld stond op onze voucher Crap! We werden van onze plek gehaald en belanden uiteraard helemaal achterin de bus. Daar ontmoeten we 2 Nederlandse dames die een reis maken op de bonnefooi door Peru/Bolivia al met al dus toch gezellig achterin de bus.

Salir la frontera comer con gusto bla bla bla moeilijk... kortom we verstonden er geen bal van maar we hadden de grensovergang bereikt Yes! We krijgen snel uitleg over de route die we moeten volgen en verlaten de bus. Hier belanden we in een lange rij om onze stempel te ontvangen voor het verlaten van Peru. Hier en daar werd er luid geschreeuwd en geprobeerd voor te dringen door de Peruanen omdat ze anders bang waren niet op tijd te komen voor de WK kwalificatie wedstrijd tussen Bolivia - Peru. We ontvangen uiteinderijk onze stempel van Bolivia en we mogen het land in. Na dat we de grens gepasseerd zijn verandert het wegdek onmiddellijk in een soort ‘'Dirt road' en al vrij snel worden we verzocht door het personeel van de bus om de bus te verlaten i.v.m. het gewicht om het bakbeest door een enorme kuil te rijden. We komen na ongeveer 20 minuten aan in het prachtige en kleurrijke Copacabana wat ons gelijk aanstaat. De groep word opgesplitst en na een half uurtje vertrekken we met onze nieuwe bus richting La Paz. Na een goede 3 kwartier rijden komen we in een klein dorpje dat gescheiden wordt door het Titicacameer. Wederom moeten we de bus uit om over het meer te komen. De bus werd over het meer getransporteerd op een enorme pond wat best grappig is om te zien. Wij varen er rustig langs op met een klein bootje. We mogen weer instijgen en rijden verder naar La Paz.

Eindelijk aangekomen in deze giga stad melden wij ons bij ‘'Madness' om alvast de maten door te geven voor het tenue van ons avontuur van morgen...MOUNTAINBIKEN!! We lopen nog een stukje eten nog even wat kijken nog de laatste minuten van de wedstrijd en gaan lang uit op bed om ons mentaal voor te bereiden. DIT WORD GENIAAL!!