Puno - Titicacameer

Vandaag weer vroeg uit de veren omde rieteilanden in het grootste meer van Zuid-Amerika het Titicacameer te bezoeken. Het meer is gelegen op een hoogte van 3800meter boven zeespiegel met een omvang van 8300m2. We varen eerst naar de reiteilanden waar 57 familie's wonen van de Uros-indianen, kleurijke aangekleed en uiteraard alop onze komst voorbereid. Alles op het eiland is van riet gemaakt, huis, boot, etc. We krijgen uitleg over de opbouw van het eiland en het leven aldaar. Een vreemd gevoel dat alles onder je voeten beweegt. We mogen voor 10 sol p.p. mee op de 'Mercedes Benz van El Presidente' een prachtige boot van de baas van het eiland. De eilanden ligen dicht tegen elkaar en ieder eiland heeft een eigen 'Presidente'. Na de officieele plichtplegingen zoals het zingen van liedjes stappen we weer aan boord van de Jumbo. De Jumbo is wel grappig want de stoelen komen of uit een vliegtuig of uit een bus. Later blijkt dat er teveel mensen aan boord zijn dus moeten er vier overstappen. Mensen die veel reizen herkennen het feit dat het in dit soort landen altijd ruikt. Wat het is ik weet het niet maar ook in Perukom je zo'n geur tegen, hoort bij het land niet echt vies maar zeker niet lekker. We varen door naar Taquile. Na een tocht van dik twee uren gaat het echte werk beginnen we moet klimmen naar een platform op 20 minuten lopen en dat valt niet mee op een hoogte van 3800meter. Regelmatig moeten we stoppen om lucht te happen en even gas terug te nemen. Eenmaalaangekomen krijgen we uitleg over de gebruiken op het eiland, de klederdracht, wie nog vrijgezel is en waarom. Leuk is dat mannen met een rood met wittemuts nog vrijgezel zijn heb gelijk tien van die dingen gekocht. Mocht de man dan toch een vrouw vinden dan moeten ze eerst vijf jaar samenwonen voordat ze van het stamhoofd mogen trouwen (zou in Nederland een boel problemen voorkomen) Na het eten klimmen we nog een stukje en lopen dan via een prachtig pad met een adembenemend uitzicht terug naar de boot. De vaart terug duurt net even iets te lang. In Puno worden we op het plein uitgezet en besluiten een bank en iets te eten te zoeken. Tijdens deze tocht komen we een Nederlands meisje tegen die beroofd is van haar portemonnee ze is er vrij onverschillig onder. Wij belanden bij een hele nette pizzeria en tanken even bij. Morgen weer vroeg op dan steken we de grens over naar Bolivia.

Arequipa - Chivay - Puno

Netjes op tijd worden we afgehaald bij ons hotel blijkt dat er geen ruimte is voor twee koffers. Koffer rood (Jacquelien.) beland op het dak en we proberen Arequipa te verlaten direct merken we al dat er een, wat later een Canadees bleek te zijn, opgefokt manneke aan boord zit. Het duurt dan ook niet lang of de man bemoeid zich ermee. Gezellig. We rijden naar 4910 meter hoogte waar we omringd worden door lama's. Als we de touringcar verlaten lukt het stilstaan primamaar een stukje lopen valt niet mee,we happen naar lucht.De route brengt ons naar Colca Canyon, naar Chivay,eenmaal in Chivay aangekomen moeten we bekennen dat dit is wat we zoeken. Een klein dorp waar de mensen in de traditionele klederdracht rondlopen. Niet alleen het dorp is klein maar ook de mensen met hun donkere en verweerde gezichten zijn klein. De klederdracht is prachtig. 's Middags gaan we naar dehot springsbuiten het dorp en laten ons in het 38 graden warme water zakken met een biertje in de hand. 's Avondsgaan we naar een show met muziek en dans en wie is weer depineut................, juist Andries. We etenAlpaca en drinken de traditionele drank pisco sour, een sterk goedje waar je haar weer van gaat groeien. Na zo'n drankje wordt je wat makkelijk en heb ik me laten strikken om mee te doen aan een dans met een Peruaanse.Om een lang verhaal kort te maken ik beland uiteindelijk onder de rokken van de dame terecht. Nu heeft mij aardige zoon dit vastgelegd zonder mijn toestemming, publicatie heb ik hem verboden! De volgende morgen worden we om 5.30uur wakker en ontbijten in een steenkoude zaal om vervolgens de vlucht van de condor teaanschouwen. Zowel de rit door de canyon, 2 uur over hobbelige wegen, als het zien opstijgen van de condors uit het dal is indrukwekkend.Later op de dag verlaten we de groep en maken ons op voor detrip van 6 uren richting Puno om inThe Walk onInn terecht te komen. Morgen Titicacameer. (we hebben nog steeds last van de hoogte alles moet in een lager tempo anders moet je het bezuren.)

Lima - Arequipa

Laat ik direct maar met de deur in huis vallen, Lima is levensgevaarlijk. Na een zeer luxe ontbijt trekken we de stad in om nog even in het centrum van Miraflores rond te neuzenom dan door te wandelen naar de kust. We wandelen rustig tussen de sportende mensen door en dan gebeurt het. Ik zie uit mijn ooghoek een hangplek voor katten en wil dit voor onze volgers die een zwak hebben voor katten op de foto zetten maar in een halve draai beland in languit op straat terecht. Nu betaaldde jarenlange fitnesstraining zich uit want in een fractie van een seconde spring ik soepel overeind en doe of niets gebeurd is, hulptroepen komen te laat. En John? John staat verderopmet tranen in zijn ogen ......... van het lachen uiteraard. Gevallen over een stoeprandje, een gevaarlijke stad Lima. Uiteindelijk komen we onder veel 'kijk je uit', 'let je wel op' en 'zou je dat nou wel doen' bij de kustlijn en de tocht is niet voor niets geweesthet is hier heel bijzonder met zijn steile rotswanden langs de kant van de weg. We melden ons op tijd in het hotel waar we opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan. Er staat aan de balie al een tijd lang een taxichauffeur te bellen en moeilijk te doen. Drie keer wordt ons gevraagd hoe we heten en of we ook naar het vliegveld moeten. Na twintig minuten roept hij ineens 'John, is your name John? Ja, hoor. De vlucht verloopt vlekkeloos en we worden met naambordje opgewacht bij het vliegveld. Een vrolijke taxichauffeur brengt ons naar het centrum en we belanden op de Jerusalen 307 te Arequipa waar we verrast worden door de pittoreske omgeving. We overnachtenin een eenvoudige ruimte die grenst aan een sfeervolle patio.

Dag 3 begint op zich bijzonder. Een klop op de deur, de ramen vallen er haast uit, 'Sir for you tour' verder komt het gesprek niet. Later weer een klop op de deur en daar staat iemand met geld in z'n hand. De onkosten van dag 1 worden vergoed door de touroperator. Na het ontbijt volgt een realitytour door Arequipa. Samen met de vrolijke taxichauffeur van gisteren rijden we samen met een gids naar de steengroeve waar we een man van 61 ontmoeten die 100 stenen per week moet bikken om rond tekunnen komen. De gids brengt hem schoenen en cola. Daarna bezoeken we een begraafplaats speciaal voor mensen uit het Andesgebied. Eenmaal in de Andes geboren kan je nog zo rondzwerven als jeoverleden bent komje hier weer terug. De gids wist ons te raken door het verhaal van de Peruaan te vertellen en met name de mensen in de hoger gelegen gebieden diehet zwaar hebben. Kinderen die in augustus of later geboren worden hebbenvanwege de ijle lucht en de kou diezijn intree doet een kleine kans om te overleven. Veel kinderen redden het niet. Drank is een probleem en als mensen niet aan de levensstandaard kunnen voldoen, geen inkomen geen eten,iszelfmoord de oplossing. Triest. We rijden door naar een opvanghuis voor arme mensen hier worden 50 mensen die aan de onderkant van de samenleving bungelen opgevangen en van eten voorzien. De regering voelt zich betrokken maar hoest maar 19% van de werkelijke kosten op de rest moeten de 'moeders' die het huis runnen opbrengen. U moet zich bij 'huis' de grote van een garage voorstellen. Al met al een indrukwekkende trip die ons te denken geeft. We hebben ons gevoel afgekocht door de mensen zowel de man in de groeve als de 'moeders' geld te geven. Een druppel op een gloeiende plaat. In de middag zijn we bij ' Juanita' op viste geweest, het meisje die na een uitbarsting van de Ampato vulkaanin 1995 onder het ijs van de Andes vandaan kwam waar ze meer dan 500 jaar heeft gelegen. De Inca's priesters hebben haar aan de berggoden geofferd om de gunst van deze goden te verkrijgen.

Dag 1: Als dat maar goed komt

Na een slopende vlucht van ongeveer 13 uur landen we dan eindelijk in Lima. Om half zeven 's avonds plaatselijke tijdkomen we aan en hebben hettijdsverschil van 8 uren met Nederland tussentijds ook nog weggewerkt. We zijn dus al eventjes onderweg en hopen snel in het hotel een biertje te kunnen scoren. In de ontvangsthalstaat iemand met ons naambordje en brengt ons met een taxi naar het hotel. Tenminste dat was wat er beschreven stond in ons 56 pagina dikke reisdocument. Na een half uur wachten waren we het zat hoewel een Peruaan een uur te laat ook nog op tijd vindtbesluiten we op eigen houtje een taxi te nemen en richting hotel te gaan.Nu hebben wij in Nederland verkeerslichten, belijning, voorrang, etc. dat hebben ze in Lima ook maar ze doen er eenvoudigweg niet aan. Op twee rijbanen staan zo vier auto's naast elkaar en maar claxoneren de brutaalste wint. Met 80 op een kruispunt afrijden en van tevoren claxoneren dat je eraan komt werkt ook niet echt maarhet is wel spectaculair. Misschien is er daaromzo ontzettend veel politie op de been. Na een half uurworden we bij ons hotel afgezet en bellen aan,er gaat een soort luik open en de man vraagt wat we komen doen. 'Er is voor ons gereserveerd' melden we netjes in ons bestespaans en geloof mij dat is niet best. De man kijkt bedenkelijk en vraagt hoe we heten, na het noemen van onze naam kijkt de man nu zorgelijk na het uitleggen en het laten zien van eenfoto van zijn eigen hotelkamerkijkt de man alleen nog maar verbaasd!! Ons spaans is te gebrekkig om tot een goed gesprek te komen dus dan maar vragen naar internet waarmee we contact kunnen zoeken met onze tourleider. Deze laat na een paar stevige vloeken blijken dat er hier en daar wat mis is gegaan. Daar zit je dan. Gelukkig mochten we nog even blijven en na een halfuur kregen we het bevrijdende telefoontje dat er een ander hotel geregeld was, of we dit even konden voorschieten en de taxi ook??

Uiteindelijk belanden we in hetprachtig El Condado Hotelin dewijk Miraflores. De slaap voorbij trekken we de wijkin en treffen een buitengewoon bruisend uitgaansleven aanwaar zelfs om 11uur plaatselijke tijd de kinderen nog gewoon op straat lopen, helaas lopen daar ook zwevers en bedelaars bij. Toch is onze eerste indruk dat de Peruaan een vriendelijk en hartelijk mens is.

Hoe het morgen komt??? Wij weten het in ieder geval niet. Maar begrijpen doen we het wel we willen graag eenvakantie met hier en daar wat avontuur laten we dan maar zeggen dat de kop eraf is.

A&J

What to do in Peru?

Onder de titel What to do in Peru zullen we proberen jullie op de hoogte te houden van onze avonturen in Peru en Bolivia.

Het aftellen is begonnen, volgende week rond deze tijdrijden we lama en hebben we de eerste gepolfte cavia al achter de kiezen. Om jullie een idee te geven vanonze routevolgt hier eenkort overzichtvan plaatsen en bijzonderheden:

Lima, Arequipa, tweedaagseTraditional Colca Canyon Tour (waarbij we gelijk het hoogste punt van de vakantie bereiken,4910 meter),Titicacameer,La Paz (Bolivia) hier wacht ons een afdaling op een mountainbike tijdensde Death road mountainbike tourvan 4600m terug naar 1100m hoogte, Uyuni een bezoek aan de zoutvlakte (Bolivia), Potosi(Bolivia), Isla del Sol(Bolivia), Cusco, Tour Valle Sagrado, Machu Picchu, Tour Moray om tenslotte tot rust te komen in Cusco waar we zeker een bezoek zullen brengen aan bar El Cholandes.

De verwachtingen zijn hoog gespannen en we kunnen dan ook haast niet wachten tot het zover is. (Het bezoek aan Joran staat niet in de lijst maar is optioneel). We houden jullie op de hoogte.

Gr. Andries&John

P.s: Wezijn ruim voordat de wereld vergaat weer thuis. (zie Maya kalender)

Peru

De kogel is door de kerk de reis naar Peru/Bolivia is geboekt.

Een eerste indruk van wat ons o.a. te wachten staat:

- The death road mountainbike tour. Een afdaling van 4600meter hoogte naar uiteindelijk 1100meter.

- Een bezoek aan de zoutvlakte van Bolivia

- Een bezoek aan Machu Picchu.

LA - Amsterdam - Stiens

Dag 22

Laatste dag Amerika.

Om 8.00 uur zijn we wakker en zetten onze laatste pot koffie, ontbijt is er niet bij want we hebben gewoon niets meer om te ontbijten. Ontbijten stellen we uit tot op de luchthaven. Na de koffie stropen we de mouwen op en beginnen aan het inpakken van de koffers en het uitmesten van de camper. Wat we nog over hebben geven we aan de buren. Nog even douchen en op zoek naar district Carson waar we, aan de 223rd, de camper moeten inleveren. Zowel het rijden als het inleveren van de camper verlopen beide vlot en de taxi om ons naar het vliegveld te brengen is al onderweg en pikt ons om 12.30uur op en brengt ons naar Airport LAX. Ook hier verloopt alles vlotjes, op blote voeten passeren we de douane en het scanapparaat, helaas wordt mijn tas eruit gepikt voor een controle. Ik mag de tas niet meer aanraken en na uitleg over de inhoud van de tas wordt hij nogmaals door het scanapparaat gehaald. Nothing aan the hand. Vervolgens begint het lange wachten want om 16.30 lokale tijd vertrekt het vliegtuig voor een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam. Er wachten ons nog 10 vlieguren voor we weer 'thuis ' zijn.

Dag 23

Thuis!!!!

Andries:

Blij Anneke, Rens en Syro na drie weken weer te zien. Syro is nog wat onwennig want ja mannen met een cowboyhoed dat is zo vreemd. Rens helpt mee de koffer te tillen en krijgt de hoed van opa op. Stoer manneke hoor. Onderweg naar huis valt het niet mee om de ogen open te houden de zon schijnt af en toe op de ruit van de auto en we dutten bijna in bij het geluid van de motor. Maar eenmaal thuis is er werk aan de winkel, uitpakken, wassen, etc. Kortom: we zijn weer thuis, heerlijk.

De mensen die ons gedurende deze trip van meer dan 5000 km. hebben gevolgd en regelmatig hebben gereageerd, ons tips hebben gegeven en ons bijgestaan hebben met goede raad , om ons gelachen hebben en ons uitgelachen hebben, deze mensen wil ik bedanken. Het is leuk om jullie reacties te lezen en het verbind je met het thuisfront.

John:

Yes!! We hebben de vlucht terug naar huis weer overleefd. Ik vond het echt een zeer geslaagde vakantie wat een feest om mee te maken. Zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen was de titel ‘'Alsdatmaargoedkomt'' nog helemaal niet zo gek want we hebben met zijn tweeën weer de meest rare acties uitgehaald ( Ik heb het dus niet van een vreemde ) . Maar gelukkig is alles inderdaad, GOED GEKOMEN!!! Ik hoop dat iedereen heeft genoten van onze verhalen en onze stunts. Ik heb in ieder geval ontzettend veel plezier gehad met het lezen van alle reacties die zijn geplaatst bij onze verhalen en foto's dus daarvoor SUPERRRRR BEDANKT!!!!!!!!! Op naar het volgende avontuur.

THE END

Los Angeles Day 2

Dag 21

Los Angeles Day 2

We verlaten de Chinese wijk en willen nog even kijken in Hollywood en natuurlijk even over de Walk of Fame lopen. Parkeren hier valt niet mee, ja tegen 60 dollar voor een RV. We rijden verder de wijk uit en treffen een Parking waar we een dealtje kunnen maken voor een paar uur. Als je over de Walk of Fame loopt krijg je last van je nek doordat je constant naar beneden kijkt om alle tegels te bekijken en te lezen. Uiteraard komen we grote namen tegen uit de film- en muziekwereld en direct in het begin stapten we al op de tegel van CSN ( Grosby,Stills,Nash ). ‘' Klaar'' zij ik tegen John maar die wilde nog wel even verder in het warme weer. Het is net een klein stukje Vegas. Glitter en glimmer en heel erg veel mensen op de been. Bijna allemaal Souvenirwinkels en verkopers die je een ritje langs de huizen van allerlei beroemdheden willen laten maken. Deze drukte zijn we na drie uren wel zat en vertrekken via de 110 en de 710 richting het zuiden. We willen in ieder geval Long Beach nog even zien en komen terecht op een campground op nog geen 15min lopen van LB. Voordeel is dat we morgen dicht bij district Carson zitten waar we de camper weer in moeten leveren. Uiteraard slenteren we even over het beroemde en ongelofelijke lange strand maar er is weinig te beleven. We besluiten terug te gaan naar de campground om het laatste eten wat we nog hebben op te maken zodat we zo min mogelijk weg hoeven te gooien. Morgen gaan we rustig onze spulletjes pakken, de camper cleanen, en misschien nog wel even een duik in het zwembad nemen. Daarna is het de camper inleveren en worden we naar L.A Airport gebracht waar we vervolgens ons zullen voorbereiden op een 11 uur lange zit terug naar Nederland.

Mijn laatste stunt: we tanken nog even in de Chinese wijk en ik geeft de man mijn ANWB creditcard 'This not good, this is debitcard' zegt de al wat oudere Chinees na enkele pogingen. Ik probeer de man met vriendelijke woorden te overtuigen dat we al drie weken met deze pas tanken en dat we hiermee west Amerika hebben doorkruist. 'Is not good' blijft hij volhouden. Een andere klant bemoeit zich ermee en John komt binnen lopen 'kan ik nu tanken of hoe zit dat'? 'De man zegt dat dit geen creditcard is' zeg ik nog. 'Laat zien dat ding' John schiet in de lach en snelt naar buiten en giert het uit. Ik voel me nu echt niet prettig en vraag wat er zo leuk is, ik wil tanken en hier weg. 'Ja dat gaat lastig met je lidmaatschappasje van de ANWB' Met een stalen gezicht loop ik naar binnen en geef de man de juiste pas 'misschien doet deze het wel' zeg ik stoer terwijl John de tranen uit zijn ogen veegt van het lachen.

( Er volgt dus nog 1 spannend verhaal uit de Serie Andries & John in Amerika SPANNEND!!!! )